gr. στένω `dröhne, ächze, jammere', ion. στείνω (= aksl. stenjǫ) ds., στενάζω ds., στεναγμός `das Seufzen', στενάχω ds., στόνος m. `das Stöhnen', ἀγά-στονος `sehr stöhnend' (ai. abhi-ṣṭaná- `das Tosen, Brüllen', russ. ston `Seufzer'), Στέντωρ; lesb. τέννει στένει, βρύ̄χεται Hes.;

    lat. tonō, -āre `donnern; auch von andern lauten Schalleindrücken', to-nitrū, tonitrus `Donner'; kelt. FlN Tanaros (: ahd. donar);

    ags. stenan st. V. `stöhnen'; mnd. stenen schw. V. ds. (*stanjan = ai. stanáyati); aisl. stynja ds. = mnd. stönen (nhd. stöhnen); aisl. stynr m. `Gestöhne', ags. gestun n. `Lärm, Wirbelwind'; aisl. stanka `stöhnen', ags. stenecian `keuchen'; ahd. donar `Donner', ags. þunor ds., aisl. þōrr `Donnergott', ags. ðunian `donnern, brüllen, seufzen';

    lit. stenù, -ė́ti `ächzen, stöhnen', aksl. stenjǫ, stenati ds.; russ. stón `das Stöhnen'; apr. *stint, stīnons Partiz. Perf. Akt. `gelitten'.