1. peuk̂-: gr. *πευ̃κος n. `Spitze, Stachel' in gr. περι-πευκές, hom. ἐχε-πευκές `mit einer Spitze versehen'; πευκεδανός `stechend, verwundend', später `bitter', πευκάλιμος `scharf, eindringend'; hierher als `die stechende' das Wurzelnomen peuk̂- : puk̂- `Fichte' in gr. πεύκη f. ds., thrak. ON Πεύκη, illyr. VN Peucetii, mir. ochtach f. (*puk̂tākā) `Fichte, Speer'; ahd. fiuhta, asächs. fiuhtia (*fiuhtjōn) `Fichte', apr. peuse f. `Kiefer' (balt. *piaušē), schwundstuf. lit. pušìs f., Gen. Pl. pušų̃, ostlit. Nom. Pl. pùšes (kons. St.).
2. peuĝ-: gr. πύξ Adv. `mit der Faust', πυγμή f. `Faust, Faustkampf', πυγμαι̃ος `eine Faust hoch, Zwerg', πυγών, -όνος m. `Elle', πύγ-μαχος, πύκτης `Faustkämpfer'; lat. pugil ds., pugnus m. `Faust', pūgnō, -āre `kämpfen', pungō, -ere, pupugī, punctum `steche', pūgiō m. `Dolch'.